درس اخلاق| جلسه 58

بسم الله الرحمن الرحیم

موضوع: شرح حدیث معراج(5)

چکیده سخنرانی

ریز موضوع: مقام رضا

در حدیث معراج نه مخاطب محدودیت دارد و نه گوینده محدودیت دارد که مطلب را کم گفته باشد.
این حدیث از بهترین دستور العمل‌های سلوکی است که انسان با توجه و طلب واقتدای به آن می تواند راه را پیدا کند.

ظاهر حدیث این است که پیامبر(ص) از عملی پرسیده است که به ظاهر از اعمال جوارحی، مانند نماز و روزه باشد اما خداوند سبحان جواب را از اعمال جوانحی و باطنی داده است.
خداوند حقیقت عمل را در روح این اعمال ظاهری می بیند که توکل بر خدا که یک عمل درونی است که از نظام اعتقادی انسان برمی‌خیزد، تمام اعمالی که از انسان بروز می کند از آن سرچشمه می‌گیرد.

در ادامه حدیث معراجیه آمده است: «وَ الرِّضَا بِمَا قَسَمْتُ» رضایت به آنچه که خداوند تقسیم کرده است. این راضی بودن تنها روزی به معنای مالی نیست، بلکه حوادث و اتفاقات را هم شامل می‌شود.

اگر من بدانم رزقم به خزینه‌ی نامتناهی متصل است که پایان ندارد، چقدر به آن اطمینان پیدا می‌کنم نسبت به جایی که رزق خودم را به دست کسی ببینیم هر لحظه ممکن است حال به حال بشود و یا رابطه‌اش با من از بین برود!
اگر این باور در ما شکل بگیرد در راحتی و اطمینان بیشتر قرار می‌گیریم.

خدای امروز خدای فردا هم هست. خدا فرق نمی کرده است، من فرق می کنم.
این غصه خوردن انسان نسبت به فردا و پس فردا ها باعث می شود انسان در همین روزی که دارد هم خلقش تنگ شود.

تمام توحید این است که انسان خدا را موثر ببیند.
علامت یقین درست این است که فرد دنبال رضایت مردم نیست و آنها را موثر نمی‌داند که بخواهد دنبال جلب توجه آنها برود.
مؤثر ندیدن به معنای اکرام نکردن نیست، اما اگر اکرام دیگران به لحاظ تقوا باشد، این ممدوح است.